هیچ ملتی به اندازه ی ما عزرائیل را به خدمت نگرفته

هیچ ملتی به اندازه ی ما عزرائیل را به خدمت نگرفته 

 در هر مراسم و مناسکی میهمان اولمان اوست، در جشن ملی او را به جان دیگران می اندازیم، در عزا و سوگواریمان نیز کسانی هستند که مستحق الطاف جناب عزرائیل اند

 قبل و بعد از نماز هم که حال معنوی داریم نیز فرصت را غنیمت شمرده و او را رهسپار منزل دیگران می کنیم

 با تمسک به مهارت های این جناب عالیقدر زمان را بیهوده به صحبت کردن و گفتگو با مخالفین هدر نمی دهیم سریعا به عزرائیل حواله شان می دهیم

 در مصرف کالری نیز صرفه جویی می کنیم، به جای سوزاندن قند و فکر کردن عزراییل را به پاسخگویی هر منتقدی فرا می خوانیم، بعد از مسابقات فوتبال، کشتی، والیبال، وزنه برداری، نیز چه ببریم و چه ببازیم او یک پای داستان است

 او را در تعلیم و تربیت نیز وارد کرده ایم در کتاب ها و کارتن هایمان از کودکی به فرزندانمان آموزش می دهیم که چگونه مرگ را نثار دیگران کنند

 مادرانمان نیز با جمله ی الهی خدا مرگت بده رفتار بد را به کودک خود متذکر می شوند(مثلا یعنی اتاقت را جمع کن)

 در روابط بین فردیمان نیز کمک های شایانی از این بزرگوار می گیریم، شاگرد برای معلم، عاشق زخم خورده برای معشوق، کارمند برای مدیر خود، مستاجر برای صاحب خانه، همسایه برای همسایه آرزو می کند:بمیری ایشالا خبر مرگت بیاد

 حتی وقتی می خواهیم به کسی بگوییم دوستت داریم یا کار بامزه ای انجام دادی می گوییم بمیری الهی( البته با لحنی خاص)

 برای تنظیم احوالات خود نیز بازهم دست یاری به سوی ایشان دراز می کنیم مثلا در خواست داریم عزراییل به نزدمان بیاید و راحتمان کند.

عده ای از ما نیز معتقدیم راه نجات ملت مان این است که جناب عزراییل در یک حرکت وسیع میلیون ها نفرمان را به درک واصل کند تا بدین وسیله هم اصلاح ژنتیک صورت بگیرد و هم جمعیت کم شده و مشکلات بیکاری، کم آبی، فقر نیز از مرتفع گردد. 

بعد از هر سیل و زله هم عده ای معتقد هستند که نوعی رحمت شامل حال آن سیاه بختان شده ، حتی وقتی جوانی هم میمیرد همه با هم میگوییم خوش به حالش راحت شد.

در کل آنقدر برای این فرشته ی الهی احترام قائلیم که رفتگان نزد ایشان را بسیار محترم تر از زندگان می پنداریم و آنها را تبدیل به اسطوره می کنیم، قهرمانانمان هم همه مردگانمان هستند.

ما که چیزی از جشن های دسته جمعی نمی دانیم 

ولی با یاری جناب عزراییل این مسئله را هم حل کرده ایم.

 چند سالیست که پیر و جوان و کودک، تخمه و چیپس و پفک به دست از ۵ صبح به تماشای مراسم اعدام میرویم و موقع جان دادن آن بدبخت اعدامی از عمق وجودمان سوت و کف میزنیم و هورا می کشیم.

یا آنکه در مراسم ختم نزدیکانمان صله ارحام را به جا می آوریم و ده ها برابر عروسی هایمان از این جمع شدن لذت میبریم.

البته قسمت خوب داستان این است که خلاقیت هایی هم در عرصه ت در توسل به عزراییل به خرج می دهیم، جدیدا به زبان های انگلیسی، اسپانیایی، عربی، کنگویی، مالایی صدایش می زنیم، یا در قالب نمایش های خیابانی برای دیگر کشورها طلبش می کنیم

 ابتکار دیگر اینکه در گذشته او را به سرتاسر گیتی شرق و غرب حواله می دادیم، امروز اما به صورت تک تیرانداز و نقطه زن از ایشان استفاده نموده و اسم ها را به صورت فردی به او سفارش می دهیم، خانم ها(ترزا می، ملکه الیزابت) را نیز به لیست سفارش ها اضافه کرده ایم.

عزراییل جان می بخشید شما را به زحمت زیاد انداخته ایم، بر ما خرده مگیر چرا که ما نتوانستیم دنیایمان را به رنگ زندگی بیاراییم 

به همین سبب بر دنیای خود و دیگران رنگ مرگ پاشیده ایم

 ساختن بلد نیستیم ولی تخریب کردن را از هر ملتی بهتر می دانیم

 عشق را نیافتیم در عوض معدن پرخاش هستیم

 خیرخواهی نیاموخته ایم ولی نفرین کردن را استادیم

 ما نتوانستیم زندگی بیافرینیم اما خلق مرگ را خوب می دانیم.

 ما جز مرگ چیزی برای افتخار نداریم

مرگ کسب و کار ماست.